Verhaal: DONNIE - deel 1

Zebra Donnie stond aan de rand van de rivier, die het bos van de wijde wereld scheidde. De oranje zon ging langzaam onder en alle dieren in het bos zochten een slaapplaats voor de nacht. Hij keek naar zijn spiegelbeeld in het water en schrok van de witte schim die hem met grote ogen aankeek. “Ben ik dat?”, vroeg hij zich vol ongeloof af. Hij keek nog eens en nog eens, maar hoe hard hij ook zijn best deed om een zwarte streep te vinden, hij vond er geen. ‘Ik ben helemaal wit!’, snikte hij.  “Dat kan toch niet!”.
 
Donnie ging rillend onder een dichte struik liggen. Hij rolde zich op tot een bolletje en verstopte zijn neus onder zijn voorpoot. Zijn kop draaide op volle toeren. Hij voelde zich al een tijdje minder goed, maar dit had hij niet verwacht.
“Hoe kan het dat ik geen strepen meer heb?”.
 
In gedachten keerde hij terug naar een stormachtige avond enkele weken geleden. Hij had gegil gehoord in het bos en toen hij ging kijken, zag hij dat het nest van de familie zwaluw bijna weggeblazen werd door de wind. Donnie sprong ter hulp en gebruikte twee van zijn strepen om het zwaluwnest stevig aan de boom vast te binden.
Meneer en mevrouw zwaluw wilden hem graag bedanken, maar hij had geroepen: “Dat is niet nodig hoor, ik help graag!”

---

Donnie dacht verder na over zijn strepen en vooral over het gemis ervan. Hij dacht aan het trouwfeest van de stekelvarkens, waar hij één van zijn strepen tot een das had geknoopt, omdat meneer stekelvarken vergeten was om een das te kopen (en mevrouw stekelvarken dat zeker niet op prijs gesteld zou hebben).
Hij dacht aan de kleine miertjes die beteuterd stonden te kijken omdat hun springtouw stuk was gegaan en hoe hij één van zijn strepen had uitgeleend om als nieuw springtouw te dienen. Hij had de streep achteraf niet teruggevraagd, omdat hij zag hoeveel de miertjes genoten van hun spel.

Hij dacht aan mevrouw stokstaart, die een zebrastreep had gebruikt om haar pootje te verbinden, nadat ze op een scherpe steen was gestapt. En aan Fred de vogelspin die een web had geweven van zebrastrepen, omdat hij te moe was om zelf spinsels te maken. Hij dacht aan het zebrastrepen-windscherm dat hij samen met de familie rups had gemaakt, zodat ze beschermd werden tegen rondvliegende bladeren. En aan de zebrastreep-hoofdband van Rachel de cheeta, de streep-touwladder naar het hol van de eekhoorns, de nieuwe zebrastreep-wasdraad voor de neushoornfamilie, en…
 
Donnie zuchtte diep. In het hele bos waren zebrastrepen te zien. Al wie hulp nodig had of in nood was, wist dat hij altijd bij Donnie terecht kon voor een kleine of grote streep. Donnie was er best wel fier op. “Ik hou ervan om anderen te helpen of te verzorgen, ik ben nu eenmaal een gever”, zei hij altijd met een grote lach. Hij kon zich niet voorstellen dat hij het anders zou doen. Zijn hele leven stond in het teken van anderen, het gaf hem zo een heerlijk gevoel om iets voor een ander dier in het bos te kunnen doen. Maar nu was hij misschien wel te ver gegaan… hij voelde zich moe, lusteloos en leeg. En vooral, zonder strepen was hij geen zebra meer! Net datgene dat een zebra een échte zebra maakt had hij niet meer. Hij had een belangrijk stuk van zichzelf weggegeven. Zachtjes snikkend viel hij uiteindelijk toch in slaap.


Aan de slag met dit verhaal:
- Maak de balans op van jouw strepen: Hoeveel heb je er nog? Ben je (nog) gestreept of ook wit zoals Donnie?
- Aan wie geef jij je strepen weg? Observeer dit gedurende een week.